Vanmorgen weer naar Myafwa waarvandaan ik op dinsdag mijn wekelijkse wandelingetje vandaan heb. Het begint hier al aardig zomers te worden, dus moet ik maar eens overwegen om ’s ochtends heen te gaan wandelen. De laatste dagen heeft het ook niet geregend , zodat de weg ook droog is ’s ochtends Bij aankomst zit er al een man op de stoel in de “spreekkamer”. He is very ill volgens translator Elfresia. Na uitpakken van de spullen blijkt het om een 50 jarige man te gaan die 3 jaar geleden een CVA heeft gehad en halfzijdig verlamd is. Achterop de pikipiki is hij met zijn vrouw gekomen. Er stopt geen Matatu in Myafwa....Als ik langzaam maar zeker er achter kom waarvoor hij komt, blijkt het een al heel lang bestaand blaasprobleem te zijn, waarvoor ik helaas ook niet een twee drie een oplossing heb. Ja, en of ik wat aan de chronische pijn aan de verlamde kant kan doen. Hij heeft één kruk, geen wheelchair, geen rollator. Wel een vrouw die voor hem zorgt. Dat is wel het belangrijkste in het leven.Wat verwachten deze mensen van ons? Geld van de blanke dokter voor hulpmiddelen? Een oplossing voor de chronische pijn? De volgende patiënt was de jongen die in Nairobi klappen had gehad en ik vorige week naar Busia had gestuurd om zijn armbreuk recht te laten zetten. Geld meegegeven. Hij kwam terug met de X ray..... zonder gips. Na de X ray was het geld op. Ik had echt geen X ray nodig om hem te vertellen dat zijn arm was gebroken. Hij had ook nog een blow out fractuur in zijn oog.Ik vrees dat het oog niet meer gered kan worden.Misschien is National Health Service in Afrika zo slecht nog niet...
Het blijven toch steeds weer dilemma’s, geef je wat extra geld, hoeveel en aan wie en waarvoor? Gelukkig daarna weer wat gewone kinderen met koorts en malaria en ouderen met pain all over the body. Mijn twins beginnen een beetje te groeien met de NAN en vitamientjes. Leuk, hoor om ze na een paar weken te zien opknappen. Om me fris te houden ( de translator zit wel erg veel te geeuwen) wat moeilijke dermatologie. De schurft, schimmels, waterpokken pik ik er zo langzamerhand makkelijk uit, maar regelmatig zijn er toch lastige huidproblemen. Zwarte huid, tropische ziekten.Leuk om het met Stanley te overleggen, die het ook niet altijd weet. Zou eigenlijk hier wel op een dermatologiepoli willen meelopen, maar er is helemaal geen dermatoloog...Een meisje met koorts en gewrichtspijnen en wat ulcera. Sikkelcelanaemie of reumatic fever of toch iets anders. Puzzelen met weinig diagnostiek en een beetje gezond verstand. Een meisje met longontsteking die niet opknapt na antibioticakuur, zou wel eens TB kunnen hebben. Die diagnostiek kunnen we niet doen, dus verwijzen naar de TB clinic. Ik heb helemaal geen schroom meer om een HIV test te doen en doe dat ook regelmatig als iemand er belabberd uitziet of niet opknapt. Mensen vinden het ook niet raar. Wel hebben ze veel schroom om de private parts te laten zien, zowel mannen als vrouwen. Als ik een heuponderzoek doe beginnen ze al hun spieren aan te spannen. Do not worry, je mag je kleren aan houden ( een onderbroek hebben ze al helemaal niet aan).
Op mijn wandelingetje terug heb ik heerlijk de tijd om even te reflecteren over de ochtend. De leuke ontmoetingen, de lastige dilemma’s, de moeilijke casuistiek, de kleine succesjes en de geiten langs de weg, de jongen in zijn shop die roept good morning, terwijl het al ruim na twee uur is en de zon lekker op mij brandt.
Thuis is er weer voor water gezorgd door Protus en Rogers: wat een luxe toch. Morgen moet Rogers weer naar Nairobi om de bull bar voor de dental car te halen en onze resterende bednetten. 7 uur rijden, hij liever dan ik. Vandaag kip gegeten, geroosterd boven een vuurtje van Protus. Hmm ik ben misschien wat verwend, maar deze chicken had wat teveel vlieguren gemaakt. Beetje taai. De avocado is nog steeds top. De tuin wordt met de dag mooier. Bougainville bloeit en prachtige andere Afrikaanse bloemen. En al die birdies die ik nog steeds niet herken... ( volgens Marijn moet ik maar eens over monkeys gaan schrijven)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten