In Bugengi is het bureau van de dokter het altaar van de priester. Nou ben ik maar een kleintje, de gemiddelde Keniaan is wat langer. Zeker die jongens die komend weekend de marathon van New York gaan lopen. Ze komen uit de Rift Valley. De bijpassende stoel is wat laag voor mij, dus had ik bedacht maar een kussentje op de stoel te leggen, gecombineerd met het laken dat als scheidingswand dient tussen spreekkamer en behandelkamer. Zo maakt iedere dokter toch haar eigen sfeer in de spreekkamer. De scheidingswand neemt alleen maar licht weg. Het kleine stalraampje laat het zonlicht nauwelijks door. Toen ik het altaar vandaag nog eens goed bekeek zag ik dat de tafel stevig vastgezet was in het leem.Een betonconstructie is zeker niet steviger. De onderzoekbank beging een beetje te kraken en zakt bijna door zijn poten ( klusje voor Andries).
Sommige mensen zie ik weer terug. Zo de man met zijn vieze ulcus op het been. Na antibitica, fucidine gazen en wat overtollig verbandmateriaal van de Arnhemse apotheker begint het toch aardig schoon te worden en rode wondranden te krijgen. Heel misschien krijg ik het voor de kerst nog dicht. Maar de dame met haar lelijk abcederende klieren/abcessen in de hals heb ik nu toch echt verwezen. Toch kliertb?
De jonge vrouw met al drie jaar een pijnlijk linkerbeen. Ze kwam met een stok. Voor het eerst zag ik tranen. Ze heeft een oude osteomyelitis ( chronische botontsteking). Kan alleen behandeld worden met antibiotica per infuus( langdurig). Was al eerder in het Hospital geweest maar hadden alleen rontgenfoto gemaakt. Ik kan verder niets meer voor haar doen dan voor even pijnstilling geven. Tranen, je ziet weinig emotie bij de mensen. Soms kijken ze wat droevig en dan vraag ik wel waarom ze droevig kijken en dan komt er opeens weer een lach. Je neemt het leven zoals het is en that’s it. Na regen komt zonneschijn en zo is het hier ook elke dag. Je kunt je koesteren in het zonlicht en zorgen dat je weer wat te eten hebt voor de dag. Anita had wat balonnen meegenomen en op een gegeven moment liepen een paar kids door de kerk met de vrolijke kleurige balonnen te hollen. Gelukkig kon het zieke jongetje waar ik me zorgen over maakte ook nog vrolijk rennen.
Terug een klein stukje gelopen en zie je langs de kant van de weg een oude VW kever staan. Zou hij ooit weer rijden? Een man schildert heel secuur op een huisje BUSIA CHURCH. Iedereen van de staff had bedorven melk gisteren...dus het lag niet aan de colafles...
Hele simpele huishoudelijke problemen moet je hier creatief oplossen. Al hoef ik hier niet zelf te strijken, het moet wel gebeuren. Ja, zelfs je ondergoed en handdoeken. Why? De tumbu fly! Als de natte was te drogen hangt in het zonlicht kan de tumbu fly eitjes leggen in het wasgoed en daar kun je als je de kleren draagt weer vervelende huidinfecties van krijgen: soort gaten waar je vaseline in moet smeren. Ook het barrrevoets lopen geeft risico op gaten tussen je tenen. Rotary Doctor Hankees had in juli een gloednieuw strijkijzer gekocht, dat gisteren de geest gegeven heeft. Driftig op zoek gegaan naar aankoopbon en garantiebewijs.... Zelfs in Afrika vind ik nauwelijks 4 maanden wat kort. Ja, de administratie is hier goed op orde. Helaas niet gevonden, wel de doos. Morgen in Busia maar eens kijken of ze een nieuwe geven. Je moet wat creatief worden hier. Ik begin dit soort acties ook wel een uitdaging te gaan vinden. De aanwezigheid van Anita werkt hierbij ook inspirerend.In Nederland ga je gewoon naar Blokker... of bestelt er één on line.
Anita is ook nog op zoek naar een goede bestemming voor haar bergschoenen. De staff leeft op grote voet... behalve Amos misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten