Vaak maak ik eerst een wordbestand, maar dan is het lettertype om één of andere reden weer verkeerd. Allemaal van die lastige dingen. Maar goed begin ik weer van voren af aan. In één adem Uitgezonden uitgelezen. Wat een juweel... En alles is waar gebeurd, helaas wel.
Ik citeer: Elke dag is het aantal vrouwen dta over de hele overlijdt vanwege zwangerschap even groot als het aantal passagiers in drie grote Boeings( ja, zo'n grote birdie waar ik mee naar Nairobi ben gevlogen). In Kenia is de moedersterfte 1000. Dit betekent dat als er 100 kinderen levend zijn geboren, één van de moeders moet worden begraven. In Kenia betekent dit elke dag 30 graven, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar..... Drie grote vliegtuigen vol met vrouwen in de boei van hun leven.... Een vrolijk begin van mijn verhaal nietwaar?
Toch begint de dag voor elke man en elke vrouw hier opgewekt. Zo ook vandaag ons spreekuur in Myafwa. Mijn ondervoede twins waren een stuk beter dan twee weken geleden. Hadden weliswaar malaria maar dat behandel je gewoon. Toch maar even doorgaan met de nan, gelukkig hebben we nog een spaarpotje. Weer een 24 jarige met klachten van misselijkheid.... 24 weken zwanger. Hoe is het toch mogelijk, ik zag dat in Nederland een paar keer in mijn carriere en hier tweemaal per week. Een humpie van een maand en nu al ondervoed. Stanley erbij gehaald. Met NAN beginnen, moeder instrueren ( 18 lentes jong, eerste kind), kindje heeft uitgebreid eczeem, kleertjes met gaten. O, wat moet dat worden? Niet teveel over nadenken, gewoon doen. Ja, is dat het beste? Ik weet het niet.27 jarige vrouw die maar blijft vloeien en door mijn voorgangers al voorzien is van ijzer en de pil, maar van family planning wil ze niets weten. Eerst met haar echtgenoot bespreken... De translator gaat vaak gniffelen als het onderwerp ter sprake komt. Maar toch zal ik het steeds weer ter sprake brengen. Je moet er wel wat voor over hebben om je kinderen groot te brengen als moeder. Het kost veel energie en extra als je elke maand bijna leegbloedt... Aan het eind van het spreekuur brengt een man op pikipiki (brommer) zijn kreunende en steunende vrouw. Sinds vanmorgen misselijk en buikpijn. Ik denk al aan allerlei buikpathologie, maar laat toch maar een bloodslide maken: gewoon malaria. Dat komt ook gewoon voor bij volwassenen.... Kreunend rijdt ze achter op de pikipiki weer de bush in, maar over drie dagen is ze weer beter. En als jullie dachten dat kinderen hier nooit huilen.... Net als in Nederland moet je soms oordoppen in doen.En voor de collega's: een mooie giardia lamblia gezien onder de microscoop. Jullie kinderschoentjes vinden hier wel hun weg. Het merendeel loopt op blote pootjes, met alle gevolgen van dien. Anita is haar koffer aan het pakken met STROOPWAFELS voor de boys. Morgen komt dental Paul weer met zijn vrouw Eugenie. Hij is niet zo fortuinlijk de ze uitzending. Na een overstekende koe voor de 4 wheel drive werd hij nu fors gesneden op een rotonde in Nairobi: weer schade en het betekent hier altijd gedoe en tijd.
Ze zullen de douche wel waarderen als ze aan komen. Misschien moeten we de rekening voor het water maar eens aanhouden was een suggestie van een blogvolger... Protus en Jona hebben weer moeten sjouwen vandaag.
Lieve blogvolgers, ik ben heel blij met jullie mailtjes en vragen. Linda, blijf vooral vragen stellen, want dat houdt me scherp en ik begin hier alles al zo gewoon Afrika te vinden. En wat ik zeker niet mis is de t.v.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten