Vanmorgen voor we wegrijden word ik voorgesteld aan de echtgenoot van Winifred, die maandag uit het ziekenhuis is ontslagen. Hij bedankt me dat ik het leven van zijn vrouw heb gered.... God bless you... Vandaag zijn ze terug naar Nairobi gereisd. Ik heb ze als aandenken een paar delfts blauwe hollandse klompjes gegeven. Op weg naar Mulwakari ligt er weer eens een trailer op zijn kant langs de kant van de weg. Vanmiddag ligt hij er nog, alleen nu erg veel mensen er om heen. Het druppelt een beetje binnen, maar in de loop van de ochtend wordt het steeds voller in de St Mary’s Church. Stanley heeft een jongen van 25, die al een paar dagen buikpijn heeft en steeds zieker wordt met koorts. Acute buik, geperforeerde blinde darm? Achterop de pikipiki ( brommer) naar Bungoma of Busia. In Mulwakari zitten we in between. Ik stel Bungoma voor, schijnt een groot ziekenhuis te zijn en over DH Busia ben ik ook niet zo enthousiast. De patiënt geeft echter de voorkeur aan Busia, omdat ze in Bungoma zo traag werken.... Oké, ze vertrekken richting Busia. Stanley roept me vervolgens bij een 6 jarig meisje dat bekend is met sikkelcelanaemie. Ze heeft een keelontsteking en koorts. Haar Hb is zo laag dat ze een bloedtransfusie moet hebben. Moeder heeft geen geld, het oudere zusje is al overleden aan deze ziekte. Het wordt me niet duidelijk waar de vader is. We nemen haar mee en een broer van moeder zal komen naar Busia om bloed te geven. Weer naar het DH Busia. Labwoman Ann mag het hele circus van registratie en opname nu ook eens meemaken. Ze is het hetzelfde ziekenhuis bevallen van haar wonderboy Peter Hankees. Het is weer heel druk, veel mensen in de wachtruimte. Geen dokter te bekennen. Na een minuut of 10 komt er een dokter aanlopen en verzamelt alle boekjes. Ik ga met Ann in de deuropening staan en hij zegt just wait. Na de eerste patient ben ik maar weer zo brutaal om me voor te stellen. Neemt mijn uitgestoken hand niet aan, maar ik begin mijn verhaal. Het meisje wordt met moeder binnengelaten in het hok dat spreekkamer moet heten. Er staat een tafel en een aftandse onderzoekbank. Na een korte anamnese, wil hij een venflon in brengen. Kindervenflon niet te vinden. Loopt weg en komt na enige minuten terug. De stuwband wordt gevormd door een stuk afgescheurde plastic handschoen. Geen geruststelling van het dappere meisje. Hup naald erin. Dan mag ze naar de kinderafdeling. Veel, veel kinderen, vol, vol. Nurses die vriendelijk lachen en natuurlijk zeggen dat ze niets kunnen doen voordat het patientendossier er is... Ik weet inmiddels de weg. Ik heb er intussen helemaal niet bij stil gestaan, dat de moeder haar de hele dag niets meer te drinken heeft gegeven. Flesje limonade uit de auto gehaald en dat eerst maar gegeven. Ook weer een leerpunt voor mij...
Op zoek naar de jongen met acute buik.Op de mannen ward niet geregistreerd. Toch naar Bungoma gegaan? We zullen het niet meer weten. Maar snel de mannen ward verlaten, want ik word nu echt een beetje onpasselijk van alles wat ik zie en ruik.
Ruim na vieren verlaten we het ziekenhuis en trakteer ik eerst de staff maar eens op bananen. Een wel erg late lunch. Op de terugweg naar Lwanya zeg ik uit de grond van mijn hart: Ik vind het een verschrikkelijk ziekenhuis. Hoe vaker ik er kom des te schrijnender ik het vind. Dit gaat echt je voorstellingsvermogen te boven. We kunnen wel werken met de schaarse middelen die RDN heeft in de bush. Daar maken we ook het beste van met ons fantastische team. Gelukkig kunnen we met elkaar ook lachen om wat er allemaal langs de kant van de weg gebeurt. Een lach en een traan, die ik hier nog niet heb gelaten, maar soms is het wel heel verdrietig wat ik allemaal zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten