Gisteren op het blog twee foto’s van een lokale waterpomp, dat levert schattige plaatjes op. Maar ik vergat hierbij te vertellen dat de boer water uit het idyllische stroompje moet halen omdat de pomp droog staat. De overheid (een o.a. door Unicef gesubsidieerd programma) had z’n pomp niet diep genoeg geslagen.
We krijgen hier het water van het Busia pompstation, ca. vijf km verder op. Het water wordt uit de rivier naast het pompstation gepompt. Twee jaar geleden is men gestart met de bouw van een nieuw station, sindsdien moeten we zelf water halen dat we in de grote tanks moeten takelen. De suggestie om dat met een kleine handpomp te doen is al gedaan. Marjon had aangekondigd,dat als ik zou komen we in overleg met de waterboard zouden treden. Jona had goed voorbereidend werk gedaan, opgebeld en aangekondigd, dat we langs zouden komen. Het is natuurlijk ook te gek, elke maand betalen we voor de aansluiting, maar moeten het zelf kopen bij hun verdeelpunt twee km verder op en de kosten voor vervoer. De nieuwe waterleiding ligt hier twee meter buiten de poort en hoeft alleen maar aangesloten worden op onze oude leiding. Volgens Jona hoeft dat maar Ksh 2000 aan materiaal te kosten. Jona maakte afspraak voor maandag vijf uur, afgebeld door de manager die dinsdag om 7:00 uur voorstelt. Als er wat geregeld moet worden dan schipper ik niet met de tijd. Ook Jona had er zin in, want ook hij moest toch 1.5 uur eerder aanwezig zijn. Het weer was passend want het regende.
Ontvangst door de drie guards, vervolgens kwam er een operator opdraven, en at last: de manager. Hij was de afspraak vergeten. Jona: er heerst hier een algemeen gebrek aan kort geheugen. Ik heb mij de hele boel laten uitleggen, tenslotte waren we chemici en ook nog techneuten onder elkaar en je hoeft maar over details te beginnen en het ijs is gebroken. Het hele project had 2,8 miljard Ksh gekost. De boel overziende vind ik dat het ook voor de helft had gekund. Gelukkig betalen onze Oosterburen. Voor een goede waterkwaliteit zijn enige behandelingen met chemicaliën voorzien. Die zijn er wel, maar de ruimte voor opslag is helemaal leeg. De generatoren moeten ook nog geinstalleerd worden. Aangezien ze evenveel powercuts hebben als wij hier, komt hun garantie van 12 uur per dag water uit de kraan mij tamelijk ambitieus over. Zo’n Unicef pomp is zo gek nog niet want meestal hangen kinderen aan de pomp. Kinderarbeid...Na een uur ouwehoeren maar eens terzake gekomen: we willen in Lwanya de aansluiting op het nieuwe net. Nou dat komt goed uit want ze hebben twee weken geleden de leiding gespoeld en is klaar voor gebruik. Ik heb mij door de manager uit laten leggen welke stappen we moeten ondernemen om het voor elkaar te krijgen: (1) offerte, (2) materiaal aanschaffen, (3) contractor regelen, (4) uitvoeren. Een dag later hebben we stap (1) afgerond, we komen op 3300 Ksh uit (ex arbeidsloon).
Vandaag scheen de zon en even terug gegaan om foto’s te nemen, zie ik twee Chinese vrienden rondlopen: nihou, nihou. Zij komen uit Changdou province, terwijl ik vier jaar in Tianjin heb gezeten. Weer ingenieurs onder elkaar. De een kan me vertellen dat ze bij ons in de buurt bezig zijn met aansluitingen. Inmiddels heeft Jona ook contact en weet me vanavond na het water sjouwen te vertellen, dat ze morgen eerst de allerhoogste regio baas aansluiten en dan vrijdag ons verzorgen. Misschien wordt het zaterdag...
Het editorial in de krant “Daily Nation” van vandaag heeft toevallig als titel “Entire water supply sector in a real mess”. De krant noemt het beestje bij z’n naam en ze houden hier wel van ferme taal, kortom een genoegen om te lezen: van de tien water service boards verdeeld over het land werken er slechts één of twee. Misschien zitten we net in die ene regio.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten