Vanmiddag de hele middag zonder stroom en vanavond pas laat weer stroom, zodat ik nu pas het blog kan bijwerken. Het begon vanmorgen weer heel idyllisch: 42 km rijden naar Mulwakari. de weg wordt steeds smaller en onbegaanbaarder en dan staat er opeens de St Mary,s Church. Een kerkje waar de mensen zitten te wachten op de kerkbanken en wij spreekuur houden in een mini hokje met weinig licht en oooh bloedje warm aan het eind van de ochtend. Het begon heel rustig. Ik kon mooi het horlogeglasoogverband( gekregen van de apotheek) geven aan een meisje met aangezichtsverlamming. Stanley vroeg me of ik even wilde komen kijken naar een kindje. De moeder had het neergelegd, een jongetje van anderhalf, die nog maar 4,8 kg woog en heel zachtjes ademde. Hij was 4 weken tevoren nog gezien vanwege ondervoeding en had alle behandelingen en NAN babyvoeding gekregen. Toen woog hij nog 6,8 kg. Dit kind redt het niet meer. Wat is wijsheid? Jonathan heeft moeder en kind naar het hospitaal een half uur rijden verderop gebracht. Moeder Maria zal zich verder wel ontfermen over dit kind.... Je weet dat het gebeurt als je naar Afrika gaat, maar het beeld staat op mijn netvlies gegrift. Dan ga je maar weer verder. Een meisje van 16 met buikpijn. Al op verschillende andere posten gezien en behandeld. Heeft iemand ooit naar de buik gekeken? Ze was 24 weken zwanger........Onbevlekte ontvangenis net als de maagd Maria. Naast het huis in Lwanya staat op een muur "no sex before marriage"...Op het eind van de ochtend kwam nog een oude vrouw binnenstrompelen, heftig kortademig. Ze zou 3 dagen tevoren nog vitaal zijn. Ze was uitgedroogd, maar verder kon ik niet veel vinden. We hebben haar op de terugweg in het Hospitaal van Busia afgeleverd, onderweg zoon opgepikt, die we fietsend langs de weg tegen kwamen. Dan heeft het toch wel voordelen dat je een blanke dokter van RDN bent want we konden zo doorlopen naar de doctor in charge. Mischien redt zij het wel.
Bij thuiskomst was het goed om even te kunnen napraten met Wouter, die weer terug was uit Kimilili. We doen wat we kunnen en meer dan dat is er niet.
Ik weet nu ook waar mijn blauwe T shirtje is gebleven dat ik buiten had laten hangen: toegevoegd aan de garderobe van de hond van de buren...Blaften ze daarom vannacht zo hard...
Elke dag is hier weer een verrassing. Ik ga slapen, moeder Maria houdt de wacht....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten