weer een mijlpaal

Al weer drie weken hier. De laatste dag van de week in Buradi. Vroeger de post waar het minste aantal patienten kwamen, nu is het er druk. Veel mensen uit uganda: met het pontje over. In uganda schijnen de gezondheidsvoorzieningen nog slechter te zijn dan hier. Vaccinatieprogramma’s werken niet goed. Er komt nog polio voor en mazelen. De mensen in deze streek zijn zo arm dat ze hun kinderen niet voldoende te eten kunnen geven. Ongelooflijk een peuter van drie jaar die 6 kilo weegt en niet meer kan eten en drinken  zo verzwakt is ze. Hoe is het mogelijk? Moeder ziet er redelijk gevoed en verzorgd uit. Het is haar eerste en enige kind. Haar man heeft geen werk en geen geld om eten te kopen voor haar en  het kind. Marasmus noemen we het: vel over been, bloedarmoede, lage bloedsuiker, eiwittekort. Wat doe je? Wat extra babyvoeding NAN geven, vitamines, ijzer en instructie en volgende week terug laten komen. Of redt ze het niet?  Een man van 38 met een gigantische lever en milt en bloedarmoede. In het ziekenhuis is een echo gemaakt, maar verder niets gedaan. Wat moeten wij? Misschien toch een tropicle hepatosplenomegaly door malaria? Behnandelen en volgende week terug. Hier komt de malaria ook weer op bij de kinderen. De bednetten worden tegenwoordig gratis beschikbaar gesteld door de government dus worden nauwelijks meer verkocht. Het jongetje dat ik vorige week had gehecht is keurig genezen.

Halverwege de ochtend hoor ik dat Nixon onze package deal heeft geaccepteerd: eerst nog wat tegensputteringen, maar hij wil blijkbaar toch de auto heel graag hebben. Als we vanmiddag op de site langs gaan wordterdruk gewrkt en wordt gelijk gevraagd wanneer hij de auto kan komen halen..... nee, eerst al het werkkeurig afmaken. Stanley en Jona zijn ook blij en opgelucht dat we het zo hebben kunnen regelen. Nog net kunnenevoorkomen dat we afgesneden worden van de elektriek: we hebben de electricity bill niet gehad, moet  je dan zelf achter aan en betalen. Zo vliegt de dag voorbij. Tijd voor een Tusker.