Op vrijdag gingen we altijd naar Buradi: het kleine dorpje aan de grensrivier met Uganda. We hielden er spreekuur in een klein kerkje. De meest arme mensen uit de omgeving kwamen hier voor medische zorg. ook met het bootje over uit Uganda, wanneer de waterstand in de rivier niet te hoog was tenminste. In december besloten we hier te stoppen en op vrijdag ook naar Mundika Esikulu te gaan om de dispensary verder uit te bouwen. Na de overdracht zou het district toch geen geld hebben voor in stand houden van de jeepline. we zorgden nog wel voor een betonnen vloer in de kerk.
Het is jammer dat we er niet meer komen. Het had altijd iets speciaals, de rit door de velden steeds dieper het land in. Dan "s ochtends vroeg een wandelingetje naar de rivier en vogels kijken.
Hier in Mundika komen er op vrijdag minder dan 10 patiënten, ondanks aanpassingen op billboard, flyeren en aandacht op zondag in de kerken: de beste manier van reclame hier.
Vanmorgen gaat Emily voor het eerst op de fiets naar Mundika. We bezoeken de terminale patiente in haar hut. ze heeft een relatief rustige nacht gehad en is alerter dan gisteren. Een opleving voor de naderende dood? Ik plak nog een morfinepleister die ik uit Nederland heb meegenomen. Voor haar hut spelen de kinderen en de was hangt alweer te drogen