Onder een stralend zonnetje naar Esibembe een uurtje rijden bij Maseno, de equator. Er zitten nog maar weinig mensen in de kerk op ons te wachten. de eerste patiënten zijn allemaal zgn reviews. mensen die ik terug wil zien na een week. behandeling geslaagd? diagnose goed gesteld? enne... een weekje respijt om over moeilijke zaken na te denken. soms lost het probleem zich "vanzelf" op hebben we geleerd in de huisartsengeneeskunde. Het jongetje met forse speekselklier was goed opgeknapt. de vrouw met halsklier die ik antibiotica had gegeven, had ook minder last en de klier was geslonken. Toch een tumor of misschien tb? Ik kan geen Mantoux test doen en in het ziekenhuis maken ze alleen longfoto's die niet specifiek zijn voor tb.
Het jongetje wiens knie ik gehecht had zag er goed uit. geen forse ontsteking en dan ben ik altijd maar weer blij onder deze verre van hygiënische omstandigheden. De moeder van onze translator richard kwam met een fistel na een schildklieroperatie in kisumu. ze moest elke week terugkomen voor verbinden, maar nu was het geld op.... wat ze er verder deden?
Ik heb haar pijnstilling en antibiotica gegeven en komt over een week terug.
Allemaal voorbeelden van een beetje nazorg die ze niet gewend zijn. Ons systeem van patiënten op naam bij de huisarts geeft de garantie dat ze vervolgd worden na bezoek aan specialist of ontslag uit ziekenhuis. hier bekommert zich niemand meer om ze .
daar loopt het systeem hier ook op stuk. er is geen continuïteit in zorg, geen goede infrastructuur en geen verwijsbeleid.
De enige manier om hier verandering in te brengen is dat ze goed onderwijs krijgen en zich dan bewust worden hoe ze met elkaar om moeten gaan en verantwoordelijkheid dragen.
Als ik terugloop langs de school hoor ik ze al van verre de woordjes nazeggen, net zoals wij vroeger de tafels moesten opdreunen... Er is nog een lange weg te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten